Pozytywna dyscyplina

Wstęp do metody „ Pozytywna Dyscyplina” Pracuję z rodzicami dzieci w wieku przedszkolnym. Rozmawiam z nimi, pocieszam, wspólnie staramy się znaleźć rozwiązanie problemu. Rodzice dzielą się ze mną różnymi trudnościami dotyczącymi wychowania dzieci. Są to często skrajne, trudne emocje, rywalizacja wśród rodzeństwa, walka o władzę i wiele innych. Rodzice przychodzą do psychologa w momencie, gdy czują się wyczerpani, zrezygnowani, często traktują to spotkanie jak ostatnią „deskę ratunku”. W tym wszystkim ginie spostrzeganie dziecka jako osoby, która ma własny temperament, charakter, a także różne potrzeby: przynależności, znaczenia, bliskich relacji, poczucia wartości, niezależności i autonomii. Szukając twórczych metod do pracy z rodziną zainteresowałam się tematem „pozytywnej dyscypliny”. Stosowanie jej w życiu codziennym uczy wartościowych umiejętności społecznych i życiowych. Ogólnie metoda ta polega na decydowaniu co chce robić rodzic a potem na uprzejmym i stanowczym wprowadzaniu tej decyzji w życie. Nie czekamy, aż dziecko samo z siebie wypełni nasze polecenie, tylko staramy się tak na nie wpłynąć, aby zrobiło o co je prosimy. Ogólne zasady „Pozytywnej dyscypliny” wyglądają następująco: – wzajemny szacunek: rodzice są stanowczy i w tym mają szacunek dla siebie, ale też uprzejmi dla dziecka i w ten sposób szanują jego potrzeby. – rozumienie przekonania stojącego za zachowaniem: Należy zrozumieć, że za każdym zachowaniem dziecka stoi jakiś cel, jeżeli zrozumiemy motywacje działania naszego dziecka, będzie nam łatwiej zmodyfikować jego działanie – skuteczna komunikacja: Gdy zaprosimy dziecko do procesu rozwiązania problemu, gdy dziecko będzie aktywnie w nim uczestniczyć, to zauważymy, że dzieci nagle zaczną nas „słuchać”. Pamiętajmy o wzajemnym szacunku w komunikacji. – rozumienie świata dziecka: Postarajmy się poznać etapy rozwoju dziecka. Na zachowanie dziecka mogą tez wpływać takie czynniki, jak: kolejność urodzeń, temperament, słabsze umiejętności społeczne, emocjonalne. Gdy to poznamy i zrozumiemy łatwiej będzie nam odpowiednie reagować na zachowanie dziecka. – koncentracja na rozwiązaniach zamiast na karze: Z czasem wypracujemy swoje własne, pełne szacunku i pomocne rozwiązania, także wspólnie z dzieckiem – zachęta: To docenianie postępów, wysiłków, a nie tylko sukcesów dziecka – dzieci zachowują się lepiej, kiedy czują się lepiej: Dzieci chętniej współpracują, kiedy ze strony dorosłych czują zachętę, wsparcie, miłość.

Opracowała psycholog Izabela Olichwiruk na podst. „Pozytywna dyscyplina dla przedszkolaków” J. Nelsen, Ch. Erwin, M.A. Roslynn Ann Duffy